Apostolstwo chorych ma wielowiekową tradycję w dziejach Kościoła katolickiego i jest ważnym zadaniem dla duchownych wiernych oraz organizacji dobroczynnych.

Już od początku lat 20. XX wieku Związek Towarzystwa Dobroczynności (ZTD)  Caritas postulował indywidualne podejście do poszczególnych grup chorych: niewidomych, głuchych, upośledzonych fizycznie i psychicznie oraz sparaliżowanych. Osobnym problemem, angażującym uwagę działaczy Caritas, była gruźlica i sposoby jej leczenia.

Do jednej z podstawowych zadań wielkopolskiej Caritas nalezała ewidencja potrzeb chorych. W trakcie wywiadu środowiskowego starano się poznać historię choroby, a także zakres i możliwośći udzielenia pomocy przez rodzinę. Informacje te zbierano w kartotekach parafialnych Caritas, omawiając poszczególne przypadki na szczeblu okręgowym Caritas oraz zakresie ZTD Caritas blisko współpracował z pokrewnymi organizacjami dobroczynnymi, np. Towarzystwem Opieki nad Niewidomymi, Związkiem Ociemniałych Wojaków i Towarzystwem Opieki nad Niewidomymi „Latarnia”. Należy zaznaczyć, że ZTD Caritas położył duże zasługi wobec niewidomych. Jako jeden z pierwszych wyposażał chorych w białe laski, które dzisiaj są czymś bardzo oczywistym.

Działania dobroczynne adresowano do różnych grup chorych. Szczególną troską otaczano dzieci i dorosłych upośledzonych umysłowo i niepełnosprawnych. Związek realizował program leczenia takich chorych i był propagatorem rodzinnej opieki nad nimi, co było rozwiązaniem dość nowoczesnym, gdyż zazwyczaj takie osoby oddawano do placówek opiekuńczych. Z myślą o dzieciach dysfunkcyjnych organizowano specjalne kursy kolonijne, w czasie których prowadzono leczenie.

Związek miał też duży udział w popularyzowaniu udzielania pierwszej pomocy. W latach 30. XX wieku, a oparciu o szeroką sieć Parafialnych Wydziałów Caritas, prowadzono kursy udzielania pierwszej pomocy, a także wyposażenia parafii i oddziałów Caritas w podręczną apteczkę. Akcja ta była wysoko ceniona w parafiach wiejskich, gdzie w czasie prac żniwnych często dochodziło do wypadków.

W ramach apostolstwa chorych ZTD Caritas był też organizatorem corocznych Dni Chorych, które uwrażliwiały wiernych na problem cierpienia. Chorzy byli bardzo wdzięczni za zainteresowanie i podejmowane starania. Dni Chorych organizowane były na dużą skalę i przy dobrej frekwencji. W latach 1937 -1938 w ramach Dni Chorych uczestniczyło średnio 3400 osób cierpiących. 


Tekst pochodzi z książki ks. Waldemara Hanasa - "Wielkopolska Caritas w latach 1907-1939"