W tym roku Poznańska Prowincja Zgromadzenia Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim pod wezwaniem św. Józefa obchodzi swoje 50-lecie działalności. Duchowe przygotowania do tego wydarzenia nabrały szczególnego wydźwięku w obliczu obchodzonego jeszcze niedawno w Kościele – Roku św. Józefa.

Ten uroczysty jubileusz, to okazja do pochylenia się nad charyzmatem Zgromadzenia i jego posługą przede wszystkim dla Najuboższych mieszkańców Poznania. Dzieła miłosierdzia czynione przez Siostry Albertynki w przeszłości i obecnie, w tym współpraca z Caritas Archidiecezji Poznańskiej, za którą jesteśmy stale wdzięczni, stanowią bardzo ważną część poznańskiej działalności na rzecz Osób potrzebujących.

Siostry przybyły do Poznania w 1967, jednak ze względu na obowiązujące wtedy prawo nie mogły one nabyć nieruchomości dla Zgromadzenia, ponieważ władze komunistyczne nie wyrażały zgody na tworzenie nowych klasztorów czy też budowanie kościołów. Dlatego nieruchomość przy ulicy Ściegiennego 133 w Poznaniu została zakupiona na nazwiska 3 osób fizycznych – Sióstr: Eustelli, Ludgardy i Gabrieli. Było to możliwe dzięki wydaniu specjalnej dyspensy przez księdza kardynała Stefana Wyszyńskiego. Generalny remont budynku miał miejsce dopiero w 1970 roku, a kaplica została poświęcona przez księdza arcybiskupa Antoniego Baraniaka w 1972 roku. Od tego momentu sprawowanie Mszy Świętej w Domu Prowincjonalnym pełnili Ojcowie Karmelici.

Warto podkreślić, że początkowo Siostry mieszkały w trudnych okolicznościach i to właśnie ich uporowi, modlitwie i staraniom zawdzięczamy to, że Siostry Albertynki zamieszkały w Poznaniu na stałe. Dom przy ulicy Ściegiennego, należy do parafii pw. Św. Jan z Kęt. Relacje między Zgromadzeniem a Parafią zawsze układały się dobrze. W czasach, gdy parafialny kościół nie był w stanie pomieścić wielu osób, parafianie często uczęszczali na Msze Święte do kaplicy Domu Prowincjalnego, szczególnie licznie w niedzielę na godzinę 10.00. Z kolei od 1988 roku Siostry angażowały się w aktywność katechetyczną na terenie parafii; a jedna z Sióstr do 2003 roku prowadziła katechezy w szpitalu – Wielkopolskim Centrum Pulmonologii i w szpitalu Klinicznym im. Heliodora Święcickiego. Od 2009 w porozumieniu z ówczesnym Księdzem Proboszczem Siostra przełożona zdecydowała o wycofaniu z pracy katechetycznej, aby zgodnie z pierwotnym charyzmatem św. Brata Alberta służyć przede wszystkim najuboższym i opuszczonym.

W 1984 powstało Hospicjum św. Jana Kantego. W ramach tego hospicjum powstał pierwszy w Polsce jednołóżkowy stacjonarny oddział medycyny terminalnej przy Domu Prowincjonalnym Sióstr Albertynek w Poznaniu. Dnia 16 lutego 1988 pozostała przyjęta do hospicjum pierwsza pacjentka. Taka posługa trwała do 1990 roku.

W Domu Prowincjonalnym prowadzone są rekolekcje, dni skupienia i spotkania formacyjne dla sióstr na różnych etapach formacji oraz rekolekcje i dni skupienia dla młodzieży.

Odkąd tylko Siostry pojawiły się w Poznaniu, starały się wspierać przychodzących do furty Bezdomnych. Wydawano gorącą zupę z chlebem, wspierano także Ubogich poprzez pomoc w realizowaniu recept dla chorych. Przy parafii stworzono przytulisko dla Bezdomnych, gdzie Siostry prowadziły kuchnię i przygotowywały ołtarz na niedzielne Msze Święte. Niestety przytulisko spłonęło w 1992 roku i nie zostało odbudowane. Zamiast niego w 2000 roku dobudowano do budynku klasztoru przy ulicy Ściegiennego 133 Jadłodajnię św. Brata Alberta, nad którą patronat przejęła Caritas Archidiecezji Poznańskiej. Jadłodajnia działa nieprzerwanie do dziś. Wydawanych jest w niej codziennie kilkaset ciepłych posiłków oraz przygotowywane są kanapki; jest czynna 6 dni w tygodniu oraz dodatkowo 2 niedziele w miesiącu. Jest w niej udzielana także pomoc wielodzietnym rodzinom i matkom samotnie wychowującym dzieci. Tak jak założył św. Brat Albert, posiłek otrzymuje każda osoba i nikt nie jest rejestrowany. Placówka jest finansowana ze zbiórek parafialnych, ofiar na rzecz ubogich, funduszy publicznych oraz przez Caritas Archidiecezji Poznańskiej.

W jadłodajni organizowana zawsze była Wigilia dla ubogich. W związku z tym, że pomieszenie, którym dysponują siostry, jest małe, podjęto współpracę z XI Liceum Ogólnokształcącym i to właśnie tam organizowana była wigilia dla bezdomnych. Przygotowywano posiłki dla 300 osób. Od 2010 roku organizowana jest wspólna Wigilia na Międzynarodowych Targach Poznańskich.  Po okresie organizacji wspólnej wigilii dla wszystkich ubogich miasta Poznania na Międzynarodowych Targach Poznańskich ponownie przez ostatnie 2 lata wigilie były przygotowywane w poznańskich Jadłodajniach, w tym w tej przy ulicy Ściegiennego 133.

Wielu Bezdomnych, którzy pomagali i pomagają siostrom, mówią o pracy w kuchni, na obieraku czy w jadłodajni jako o azylu bezpieczeństwa – miejscu, gdzie czują się akceptowani pomimo wielu ułomności. To nie tylko kuchnia, ale przestrzeń przemiany, gdzie „staje się człowiekiem”. Nagle osoby, które same do niedawna potrzebowały wsparcia, stają po drugiej stronie okienka służącego do wydawania jedzenia. Można by pomyśleć, że jadłodajnia to miejsce tylko rozdawania posiłków, a kuchnia miejscem jego przygotowania, tymczasem to coś więcej.

W roku 2013 powstał tzw. „pokój interwencji” - 3-osobowy pokój z łazienką. To miejsce stanowi lokum dla osób, które pragną zerwać z bezdomnością. Czas pobytu nie jest ściśle określony i zależy od konkretnej sytuacji danej osoby.

Od początku istnienia (1980 rok) Domu Księży Emerytów w poznańskim Antoninku, posługę także w nim pełnią Siostry Albertynki. Po ogłoszonym 13 grudnia 1981 stanie wojennym w Polsce, dom przy ulicy Ziemowita 1 wyznaczono jako punkt składowania darów przybywających z Zachodniej Europy. W związku z okolicznościami siostrom przybyło obowiązków, tym bardziej że nie tylko pomagały z rozładunkiem transportów, ale także zajmowały się goszczeniem osób je transportujących.

Siostry od początku swojego pobytu w Antoninku starały się także tam udzielać pomocy charytatywnej. Ze względu na fakt, że budynek Domu Księży Emerytów jest obszerny, a otaczający go teren rozległy, Siostry organizowały w tym miejscu rekolekcje dla dziewcząt. Pierwsze takie wydarzenie miało miejsce  w wakacje 1983 roku.

Jak widać działalność Sióstr na przestrzeni wielu lat ich obecności w Poznaniu, zmieniała nieco swoją formę czy miejsca posługi. Natomiast zawsze w jej centrum była troska o osoby bezdomne, chore i potrzebujące. Drogie Siostry: serdecznie dziękujemy za Waszą posługę i życzymy wielu kolejnych, pięknych jubileuszy!

Wpis opracowany na podstawie książki s. Dobrawy Korzeniewskiej „…takie Piękno nazywa się Miłosierdzie”; 2022; wydanie 1